Πού Στοχεύει η Ενεργειακή Πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ;

Ημ/νία δημοσίευσης: Τρίτη, 11 Φεβρουαρίου 2025

Όπως προκύπτει από σειρά εκτελεστικών αποφάσεων και δηλώσεων του Αμερικανού προέδρου ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στην ενίσχυση της παραγωγής υδρογονανθράκων στις ίδιες τις ΗΠΑ, αλλά και μέσω των διεθνοποιημένων Αμερικανικών πετρελαϊκών σε πολλές άλλες χώρες όπου αυτές έχουν παρουσία. Μηδέ της Ελλάδας εξαιρουμένης όπου ως γνωστό δραστηριοποιείται η ExxonMobil και τελευταία η Chevron.

Βάσει των μέχρι σήμερα αποφάσεων και δηλώσεων Τραμπ διακρίνονται δυο άξονες πάνω στους οποίους πρόκειται να κινηθεί η ενεργειακή πολιτική της νέας κυβέρνησης κατά το επόμενο διάστημα. Ο πρώτος αφορά την περαιτέρω αύξηση της εγχώριας παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου παρά το γεγονός ότι σήμερα, χάρη στην υπερπαραγωγή των τελευταίων τεσσάρων ετών, δηλαδή όση και η περίοδος προεδρίας του προκατόχου του ΤζόΜπάιντεν, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πλέον ενεργειακά αυτάρκεις αφού καλύπτουν σχεδόν πλήρως τις ανάγκες τους σε πετρέλαιο και υγρά καύσιμα γενικότερα. Ενώ, ήδη από το 2016 εξάγουν ολοένα και μεγαλύτερες ποσότητες φυσικού αερίου σε μορφή LNG έχοντας καταστεί ο μεγαλύτερος προμηθευτής παγκοσμίως.

Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι οι ΗΠΑ, βάσει στοιχείων του Statistical Review of World Energy για το 2023 είχαν συνολική ημερήσια πετρελαϊκή κατανάλωση 20.5 εκατ.βαρέλια την ημέρα με αντίστοιχη παραγωγή 19.4 εκατ.βαρ/ημέρα, συμπεριλαμβανομένων υγρών καταλοίπων ( condensates) και NGL’s. Με την συνολική εγχώρια πετρελαϊκή παραγωγή στις ΗΠΑ να έχει κυριολεκτικά διπλασιαστεί μέσα στα τελευταία 12 χρόνια χάρη στην εκμετάλλευση πετρωμάτων σχιστόλιθων που ως γνωστό περιέχουν θύλακες υδρογονανθράκων. Χάρη στην συστηματική αξιοποίηση τους από τις εταιρείες ( κάτι που έγινε εφικτό μετά την ανακάλυψη της μεθόδου υδραυλικής ρωγμάτωσης το 1986 από τον Ελληνο Αμερικανό γεωλόγο πετρελαίων Τζορτζ Φειδίας Μίτσελ) οι ΗΠΑ κατάφεραν να αναδειχτούν στον μεγαλύτερο παραγωγό αργού και προϊόντων παγκοσμίως.

Η λεγόμενη «σχιστολιθική» επανάσταση δεν ωφέλησε μόνο την παραγωγή πετρελαίου αλλά ενίσχυσε σημαντικά την αντίστοιχη στο φυσικό αέριο αφού αυτή έφθασε τα 1035.3 δισεκ.κυβ.μετρα (bcma) το 2023, έχοντας αυξηθεί κατά 45% την τελευταία δεκαετία. Με την συνολική εγχώρια κατανάλωση αερίου το 2023 να είναι στα 886.5 bcma. Το μεγαλύτερο,μέρος από αυτό το πλεόνασμα ήδη εξάγεται στις διεθνείς αγορές ως υγροποιημένο αέριο ( LNG), με τις ΗΠΑ να έχουν αναδειχθεί σε 8 μόλις χρόνια ως ο νούμερο ένας εξαγωγέας διεθνώς, με 114.4 bcma, σε μια παγκόσμιο αγορά ύψους 549.2 bcma.

Οι ΗΠΑ ο απόλυτα κυρίαρχος 

Με τις ΗΠΑ να κατέχουν ήδη τα πρωτεία στην παραγωγή πετρελαίου και φ.αερίου είναι προφανές ότι με το να επιμένει ο Αμερικανός Πρόεδρος στην περαιτέρω ενίσχυση της παραγωγής ο στόχος είναι η αύξηση των εξαγωγών, όχι μόνο στο φυσικό αέριο που ήδη έχει δρομολογηθεί μετά την κατάργηση των περιορισμών της κυβέρνησης Μπάιντεν, αλλά και στο πετρέλαιο. Με άλλα λόγια η νέα ενεργειακή πολιτική Τραμπ, που κινείται στο πλαίσιο του MAGA, αποβλέπει στο να καταστούν σύντομα οι ΗΠΑ ο απόλυτα κυρίαρχος ενεργειακός παίκτης παγκοσμίως (όπως ήταν πριν τον ΒΠΠ) παραμερίζοντας τους (ενοχλητικούς) παραγωγούς του Κόλπου και τον OPEC, μ’ αυτούς να ευθυγραμμίζονται υποχρεωτικά με την πολιτική ατζέντα της Ουάσινγκτον.

Τότε οι ΗΠΑ θα μπορούν, εάν χρειαστεί, να διαμορφώσουν κοινή πολιτική με την Ρωσία του Πούτιν, για τον παγκόσμιο έλεγχο των ενεργειακών ροών. Βέβαια για να πετύχει η ανωτέρω πολιτική προϋποθέτει σχετικά υψηλές διεθνείς τιμές αργού και πάντως όχι χαμηλότερες από τα σημερινά επίπεδα. Με το Brent να κινείται μεταξύ $ 70 και $ 80 το βαρέλι, και το αντίστοιχο WTI μεταξύ $ 65 και $ 75. Άρα τα κελεύσματα του Ντόναλντ Τραμπ προς τον OPEC για μείωση των τιμών του αργού απευθύνομαι αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση και δεν πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψη.

Ο δεύτερος άξονας της ενεργειακής πολιτικής Τραμπ έχει να κάνει με το Κλίμα και την απόφαση του να αποχωρήσει (για δεύτερη φορά) από την Συμφωνία των Παρισίων του 2015 και την δέσμευση για συγκράτηση της ανόδου της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη κατά 1.5 βαθμούς Κελσίου. Με το παράδειγμα των ΗΠΑ να ακολουθείται από αρκετά άλλα κράτη. Έτσι η αποχώρηση των ΗΠΑ από την εν λόγω συμφωνία έρχεται να βάλει ταφόπλακα στην δήθεν παγκόσμια δέσμευση για μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, αφού η εμπειρία των τελευταίων 10 ετών έδειξε ότι στη πράξη δεν υπάρχει στο ελάχιστο συμμόρφωση από τους μεγάλους ρυπαντές ( Κίνα, Ινδία, Ρωσία).

Ο Τραμπ, πέρα του ότι θεωρεί το αφήγημα της κλιματικής αλλαγής τελείως έωλο και χωρίς επαρκή επιστημονική τεκμηρίωση, εκτιμά ότι αποτελεί τροχοπέδη στην οικονομική ανάπτυξη.( λχ από πουθενά δεν προκύπτει βάσει μετρήσεων ότι μειώνοντας τις εκπομπές ακολουθεί αυτόματα μείωση της θερμοκρασίας, ενώ απεναντίας βάσει πρόσφατων μελετών η αύξηση των εκπομπών έπεται χρονικά της ανόδου της θερμοκρασίας).

Η πολιτική Τραμπ υπέρ των υδρογονανθράκων δεν σημαίνει αυτόματα εγκατάλειψη της μετάβασης σε καθαρά καύσιμα αφού αυτή δεν φαίνεται να επηρεάζει την προώθηση της πυρηνικής ενέργειας ή την ηλεκτροκίνηση. Απλούστατα, βάσει της ενεργειακής πολιτικής Τραμπ, η επιπλέον ηλεκτρική ενέργεια που θα χρειαστεί η ηλεκτροκίνηση θα προέλθει από μονάδες φυσικού αερίου, πυρηνικά και άνθρακα. Με τις ΑΠΕ να συμπληρώνουν το ενεργειακό ισοζύγιο στο μέτρο που τις αναλογεί - χωρίς να μονοπωλούν το ηλεκτροπαραγωγικό μείγμα - ώστε να μην κινδυνεύει με κατάρρευση το σύστημα λόγω της διαλειπτόμενης παραγωγής τους και της υποχρεωτικής χρήσης αποθήκευσης. Ένας άλλος ανασχετικός παράγοντας για την  ευρεία χρήση ΑΠΕ είναι ότι αυτές αυξάνουν υπέρμετρα την εξάρτηση ( λόγω σπάνιων γαιών και CRM’s’) από την Κίνα. Με την κυβέρνηση Τραμπ να έχει θέσει ως στόχο την μείωση εξάρτησης από την Κίνα σε στρατηγικούς τομείς όπως η ενέργεια.

(από .energia.gr, 10 Φεβρουαρίου 2025)